Urodził się w środkowej Rosji, w zubożałej rodzinie ziemiańskiej. Po ukończonym Głównym Instytucie Pedagogicznym, w 1852 r. rozpoczął pracę na uniwersytecie w Charkowie, gdzie specjalizował się w wykładach z języka staro-cerkiewno-słowiańskiego. W 1875 został dyrektorem Instytutu Historyczno-Filologicznego w Nieżynie (ok. 150 km od Kijowa). W 1884 r. Ławrowski otrzymał nominację na rektora UW. Wcześniej, w latach 1869-1873, rektorem w Warszawie, był jego brat – Piotr.

 

Rektor Mikołaj Ławrowski dał się poznać jako lojalny współpracownik niesławnego kuratora Apuchtina. UW za jego czasów ulegał coraz większej rusyfikacji, a liczba polskich wykładowców spadła do 10.

 

Po opuszczeniu Warszawy, w 1890 r. Ławrowski pracował jako kurator okręgu szkolnego w Dorpacie.