Urodził się w Warszawie i tu skończył Liceum im. Władysława IV. Od 1951 r. studiował na UW fizykę i jeszcze jako student, rozpoczął pracę naukową na stołecznym uniwersytecie. Studia ukończył w 1955 r., w 1961 r. uzyskał stopień doktora nauk matematyczno-fizycznych, a 3 lata później habilitację. W tym czasie współpracował nad zagadnieniami związanymi z hiperjądrami, sławnym odkryciem Mariana Danysza i Jerzego Pniewskiego. W 1976 r. został członkiem PAN, a obecnie jest w PAN przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Historii Nauki. W 1986 r. wybrano go dziekanem Wydziału Fizyki. W przełomowym dla polskiej historii 1989 r. był bliskim współpracownikiem rektora Grzegorza Białkowskiego, a po jego niespodziewanej śmierci został rektorem UW. W czasie prezydentury Lecha Wałęsy, w latach 1992-1995 prof. Wróblewski zasiadał w Radzie ds. Nauki przy Prezydencie RP i był jej przewodniczącym.

 

Obecnie prowadzi prace naukowe dotyczące mechanizmu produkcji hadronów. Jego specjalnością jest fizyka cząstek elementarnych. W 2006 r. opublikował cenioną „Historię fizyki”, która miała kilka dodruków. Wydał też trzy książki opowiadające z humorem o życiu naukowców, które są pokłosiem artykułów pisanych od ponad 20 lat w „Wiedzy i Życiu”. Współpracuje z Zakładem Cząstek i Oddziaływań Fundamentalnych Instytutu Fizyki Doświadczalnej UW.