Szanowni Państwo,

w ostatnią środę, 7 maja, Uniwersytet Warszawski – uczelnia otwarta, przyjazna i oparta na wzajemnym szacunku – doświadczyła trudnej do opisania tragedii. Niewyobrażalna i niepotrzebna śmierć naszej Koleżanki, Pracownicy naszej uczelni, będąca skutkiem bestialskiego ataku jednego z naszych studentów, wzbudziła obawy i pytania – o człowieczeństwo, wartości, a także o bezpieczeństwo. Te straszne wydarzenia były traumą dla naszej uczelnianej społeczności, a jej skutki mogą być odczuwane bardzo długo. Nasze poczucie zaufania do świata i siebie nawzajem zostało mocno zachwiane.

W tej niezmiernie trudnej dla naszej Społeczności chwili zwracam się do Was – Dziekanów i Dziekan, Dyrektorów i Dyrektorek, Kierowniczek i Kierowników wszystkich wydziałów i jednostek Uniwersytetu Warszawskiego – o jedność, współdziałanie i zrozumienie. To Wy jesteście najbliżej osób pracujących i studiujących na Waszych wydziałach i w Waszych jednostkach. Znacie ich, widzicie i odczuwacie towarzyszące im emocje. W tym szczególnym czasie zachowajcie, proszę, otwartość na niesienie pomocy i wsparcia wszędzie tam, gdzie to potrzebne.

Przewidując skalę zapotrzebowania w zakresie dotąd niespotykanym, zaktywizowaliśmy nasze uniwersyteckie wsparcie psychologiczne, przy współpracy ze strony urzędu m.st. Warszawy i Wojskowego Instytutu Medycznego – Państwowego Instytutu Badawczego. Wiele osób już z tego korzysta, w języku polskim, angielskim czy ukraińskim. Wiem jednak, że nie wszyscy bezpośrednio sygnalizują potrzeby rozmowy z psychologiem, mimo iż bardzo tego potrzebują. Dlatego proszę Was o szczególną wrażliwość i uważność w tym zakresie. Nie zostawiajmy nikogo bez opieki. Piątkowe spotkanie ze specjalistami od psychologicznej interwencji kryzysowej, które zorganizowano dla dziekanów i prodziekanów ds. studenckich z ramienia rektoratu, a także komunikacja pomiędzy prorektorem ds. studenckich a wszystkimi KJD, porady dla osób prowadzących dydaktykę przygotowane przez CPP UW to przykłady wsparcia, jakie Uniwersytet chętnie Wam zaoferuje.

Proszę, organizujcie spotkania z osobami studiującymi i pracującymi, a także doktorantkami i doktorantami, informując, wyjaśniając, uspokajając, dodając otuchy i wspierając ich poczucie bezpieczeństwa. To ważne, szczególnie w obecnej chwili.  Nie zapominajcie też o sobie. Uniwersyteckie wsparcie psychologiczne jest dostępne dla wszystkich, także dla osób, które biorą na siebie ciężar zarządzania w tym bezprecedensowo trudnym czasie. Ze swojej strony deklaruję otwartość i pełne wsparcie Waszych inicjatyw i działań.

Zapewniam Państwa, że pomoc, jaką już otaczamy i jaką zadeklarowaliśmy rodzinom zarówno Pani Małgorzaty, jak i Pana Tomasza, bohaterskiego strażnika uniwersyteckiego, jest kompleksowa i długofalowa. Jesteśmy jedną uniwersytecką rodziną opiekującą się wszystkimi członkami naszej akademickiej wspólnoty – szczególnie tymi, którzy są w potrzebie. Dzieci pracowników są dziećmi Uniwersytetu Warszawskiego. Będziemy wspierać rodziny Pani Małgorzaty i Pana Tomasza tak długo, jak długo będą nas potrzebować – organizacyjnie, materialnie i psychologicznie. Zarówno w mierzeniu się ze stratą i traumą, jak i w odbudowie codziennego życia.

Od poniedziałku, 12 maja, w Auditorium Maximum będzie można podpisać list do naszego bohatera, Pana Tomasza, strażnika uniwersyteckiego – z podziękowaniami i życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia. Zapewne dla wielu osób ze społeczności naszej uczelni będzie to budujące, że w tak trudnej emocjonalnie chwili mogą podzielić się dobrym słowem i wdzięcznością.

Tuż po tragicznym wydarzeniu spotkałem się z ministrami nauki i szkolnictwa wyższego, spraw wewnętrznych i administracji, a także z szefostwem polskiej i warszawskiej policji. To początek drogi na rzecz wypracowania zmian systemowych w zakresie bezpieczeństwa na uczelni, które uważam za niezbędne. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że nawet najlepsze prawo nie jest w stanie przewidzieć zachowań i myśli drugiego człowieka. Jednak w połączeniu z wzajemną empatią, z wpajaniem wartości, na których oparte jest człowieczeństwo – jesteśmy w stanie sprawić, że powrócimy do pracy i studiowania w miejscu, które sobie wymarzyliśmy i w którym czujemy się bezpiecznie.

Bardzo dziękuję za Wasze dotychczasowe działania, za wyrażone tak licznie wsparcie i chęć współpracy. Przed nami wszystkimi teraz ciężka praca na rzecz odbudowania wiary w drugiego człowieka. Razem, wspierając się, z pewnością tego dokonamy.

Alojzy Z. Nowak

Rektor Uniwersytetu Warszawskiego