Urodził się w środkowej Rosji, w zubożałej rodzinie ziemiańskiej. Zdobył wykształcenie filologiczne i jako slawista rozpoczął pracę na uniwersytecie w Charkowie. Jego prace naukowe na tematy językoznawcze dały mu pewien rozgłos, co spowodowało przyjęcie go do Petersburskiej Akademii Nauk. Został też Radcą Stanu w czasach cara Aleksandra II.

 

Pod koniec 1869 r. został mianowany rektorem UW, stając się pierwszym Rosjaninem stojącym na czele uczelni. W 1870 r. wydał swoje najcenniejsze dzieło: Słownik serbsko-rosyjski.

 

Po odwołaniu ze stanowiska rektora UW w 1873 r. został kuratorem okręgu szkolnego w Orenburgu, a potem w Odessie. Ciekawostką jest fakt, że kilka lat po Piotrze Ławrowskim, rektorem UW mianowano jego rodzonego brata – Mikołaja. Do dziś jest to jedyny przypadek, by na czele UW stały osoby tak blisko spokrewnione i noszące to samo nazwisko.